Każdy z nas ma w sobie anioła, a miłość rodzi się wtedy gdy ktoś go w nas odnajdzie...

Siedząc przy oknie, wpatruje się w jego twarz.

Ma piękne, lśniące oczy, i małe, bardzo męskie usta.

Jego twarz jest odzwierciedleniem jego charakteru.

Krzyczy "pragnę wolności".

Jest tajemniczy.

Ma piękną duszę, ale nie spotkał na swojej drodze nikogo,

komu mógłby uchylić rąbka jej tajemnicy. Jest wielki sercem,

ale małokto tę wielkość pojmuje. Ludzie widzą w nim

buntownika, ona - człowieka poszukującego. Poszukującego miłości,

zrozumienia, prawdy. Takich ludzi zwykła nazywać artystami.

On zdecydowanie jest artystą, a swoje artystyczne podejście do

świata wyraża w tańcu. To właśnie widząc uczucie,

które włada nim gdy tańczy, zrozumiała że będzie dla niej

kimś ważnym. Że wpłynie na jej życie. Że pragnie go poznać.

Mówi się że każdy ma swojego anioła stróża.

Kogoś kto czuwa nad nami, pomaga w potrzebie i karci za grzechy.

Kogoś, kto zna nas na wylot i decyduje o naszym życiu.

O każdym szczególe na naszej drodze. O każdym człowieku, którego mamy spotkać.

To właśnie taki mój anioł stróż musiał zesłać mi jego. 

Człowieka, który nieświadomie aż tak bardzo wpłynął na moje życie.

Człowieka, który mnie uratował. Kogoś, kto obudził mnie z długiego snu, zwanego nieszczęściem.

Zaczynam pisać nie znając zakończenia tej historii. To wszystko co opowiadam, wciąż się dzieje. 

Ta miłość, o ktorej opowiadam wciąż rozkwita. Jest pierwszy dzień kwietnia.

Od tych wakacji minęło już  8 miesięcy. Do następnych zostało 3.

Powinnam  więc planować już następne, a jednak wciąż żyję tamtymi.

Było w nich coś wyjątkowego, a to za sprawą pewnego tancerza.

Człowieka, który (mam nadzieję że bezpowrotnie) odmienił moje życie.